Γράφει η Αναστασία Νικολούδη
Πριν από μερικούς μήνες, στις διαδικτυακές μου και συνήθως μεταμεσονύκτιες «βόλτες» συνάντησα τον Τομ. Ναι, καλά κατάλαβες, τον Τομ whodoesn’tgiveas@@t. Τον συνάντησα, λοιπόν, και σκέφτηκα πως ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω γνωρίσει κάποιον που να τον περιγράφει τόσο άμεσα και λιτά μία έκφραση όπως η παραπάνω. Μάλλον, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τη γνώμη των άλλων και μεταξύ όλων αυτών των άλλων περιλαμβάνει κανείς και τη γνώμη του συντρόφου του, των γονιών του, των στενών φίλων ή των επαγγελματικών του συναναστροφών. Και γω το ίδιο κάνω και καμιά φορά και η γνώμη μου επηρεάζει τον περίγυρό μου. Είναι η αναμενόμενη δράση και αντίδραση που δημιουργούμε στην προσπάθειά μας να ζήσουμε, να πετύχουμε, να αγαπήσουμε. Όλοι επιθυμούμε να είμαστε καλοί στις δουλειές μας, αγαπητοί από τους ανθρώπους που συναντούμε, να δεχόμαστε ευγενικά σχόλια και εκδηλώσεις εκτίμησης, να μας αγκαλιάζουν οι φίλοι μας και να μας φιλάει για καληνύχτα ο σύντροφός μας. Επιδιώκουμε να δείχνουμε τον πλούτο μας, να τοποθετούμε σε κορνίζες τα πτυχία μας, ποστάρουμε φωτογραφίες με φίλτρα και photoshop, μαλώνουμε ψιθυριστά και κάνουμε δίαιτα πριν από κάποια σημαντική εκδήλωση.
Τον τελευταίο καιρό βρέθηκα σε αρκετές κοινωνικές εκδηλώσεις (γάμους, βαφτίσεις, μνημόσυνα, γενέθλια κτλ), έμαθα πως μερικές φίλες μου γέννησαν και κάποιες άλλες ράβουν νυφικά (που σημαίνει ότι θα λάβουμε αρκετές προσκλήσεις και του χρόνου ) και σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις παρατήρησα την ίδια χαρά, την ίδια προσμονή, την ίδια λύπη και την ίδια ανάγκη για συντροφιά. Θυμήθηκα πως ο άνθρωπος ζει με το συγκεκριμένο τρόπο, της επιβεβαίωσης και της αναγνώρισης, γιατί το μόνο που φοβάται κατά βάθος είναι η μοναξιά. Κανείς δε μπορεί να μας διαβεβαιώσει πως η τέλεια παρουσίαση στη δουλειά θα οδηγήσει σε αύξηση, κανείς δε μπορεί να μας υποσχεθεί αιώνιο και παραμυθένιο έρωτα- όσο αδύνατες και αν είμαστε, όσο καλά και αν μαγειρεύουμε- οι φίλοι μας μπορεί να μας βαρεθούν ακόμη και αν τους προσφέρουμε ακριβά δώρα και οι φωτογραφίες στο facebook μπορεί να μην έχουν κανένα like και απλώς να χαθούν στη ροή ειδήσεων.
Η ίδια η δυνατότητα να επιλέγουμε τον τρόπο με τον οποίο θα ζήσουμε μας απομακρύνει από το φόβο της μοναξιάς. Η επαγγελματική εξέλιξη που βασίζεται στα όνειρα και τις σπουδές μας κάνει δημιουργικούς. Η συμβίωση με ανθρώπους που ταιριάζουν οι αγκαλιές μας, μας κάνει ερωτευμένους. Ένα τραπέζι γεμάτο φίλους μας κάνει ευτυχισμένους. Η γειτονιά που θα επιλέξουμε να στεγάσουμε τη ζωή μας, τα μέρη που θα περάσουμε το χρόνο μας, η λίστα του σουπερμάρκετ και οι προπονήσεις στο γυμναστήριο είναι μικρές αλλεπάλληλες αποφάσεις της καθημερινότητάς μας. Αν οι αποφάσεις μας πέσουν θύματα ξένων επιρροών, συναισθηματικών εκβιασμών, θύματα εξαναγκασμού και έρμαια στις απαιτήσεις των άλλων, η ζωή μας πια δε μας ανήκει. Όταν ντραπείς γι’ αυτό που είσαι λένε, τότε μάλλον έχεις χάσει τον εαυτό σου. Και αυτή η δυνατότητα, να επιλέγουμε να είμαστε ο εαυτός μας μας απομακρύνει από το φόβο της δυστυχίας.
Ο Τομ δε νοιάζεται γιατί κατάλαβε πως τίποτα δεν είναι το παν. Υγεία να ‘χουμε βρε Τομ και όλα τα άλλα γίνονται!!!