Στην αρχή όταν είδα τον Βαξεβάνη σε αυτοσχέδιο βίντεο στο YouTube λίγο πριν από τη σύλληψή του, σκέφτηκα «τι άλλο να κάνει ένας άνθρωπος για να πουλήσει το περιοδικό του!».

Για το εάν κόπηκε η εκπομπή του Αρβανίτη στη δημόσια τηλεόραση o ελληνικός λαός δεν δίνει δεκάρα τσακιστή. Θα φύγει από κει και θα βρει «τηλεοπτική στέγη» σε κάποιο ιδιωτικό «συστημικό» κανάλι.

Την ώρα που η ελληνική οικονομία βιώνει τη μεγαλύτερη ύφεση στα μεταπολεμικά δεδομένα και ενώ τα νοικοκυριά έχουν πρωτοφανείς απώλειες στο εισόδημά τους και την αγοραστική τους δύναμη, οι τιμές καλπάζουν!

Έρχονται στιγμές που τα γεγονότα ξεπερνούν τους όποιους σχεδιασμούς επί χάρτου και είναι η ώρα για τα μεγάλα «ΟΧΙ». Η πολιτική ηγεσία της χώρας βρίσκεται σήμερα ακριβώς σε αυτό το σταυροδρόμι. Έχει αποδειχθεί πως η λογική του «χαμηλού πήχη» και του «ναι σε όλα» δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο σε ένα βασανιστικό παιχνίδι καθυστερήσεων με το χρόνο.

Το γεγονός πως η Χρυσή Αυγή εκμεταλλεύεται τα κενά και την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος είναι μια εύκολη διάγνωση, που μπορεί να την κάνει ο καθένας πίνοντας τον φραπέ του.

Οι δυο τελευταίες δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας επιβεβαιώνουν τρία βασικά στοιχεία. Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει στην πρώτη θέση στην πρόθεση ψήφου και η Χρυσή Αυγή είναι τρίτο κόμμα.

Ελληνικές εφημερίδες δεν διαβάζω. Τις λίγες φορές που το κάνω είναι για να διαβάσω πίσω από τις «γραμμές». Παρακολουθώ ας πούμε εδώ και χρόνια τη σχέση που έχουν στελέχη της Καθημερινής ( με γνώση ή άγνοια της ιδιοκτησίας της, δεν το ξέρω…) με το δικό μου χώρο, την αγορά της επικοινωνίας.

Είχα τις προάλλες έναν «πολιτικά ορθό» διάλογο στο twitter με τον ευρωβουλευτή της ΝΔ Γιώργο Παπανικολάου. Διάλογο ας πούμε των «βορείων προαστίων», με ευγένεια δηλαδή αλλά στην ουσία θες να πλακώσεις στις μπουνιές τον άλλο.

Εδώ που τα λέμε, εμείς τους τα μάθαμε αυτά τα κόλπα. Για να ακριβολογώ τους τα έμαθε ο Όμηρος στην Ιλιάδα, όταν έδειξε ότι οι πόλεμοι δεν κερδίζονται με το σπαθί αλλά με την επινόηση του «Δούρειου Ίππου».

Προσφάτως, οι κυβερνήσεις Γερμανίας και Γαλλίας εξέφρασαν επισήμως την πρόθεση τους να παρουσιάσουν κοινή πρόταση στην Κομισιόν για θέσπιση στην Ευρωπαϊκή Ένωση ενός κοινού φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών.

Για το πελατειακό σύστημα έχουν γραφτεί πολλά. Αυτό που θέλω να σημειώσω σήμερα αφορά στο γεγονός πως ο πολίτης σε αυτή τη χώρα προκειμένου να τύχει της προσοχής που χρειαζόταν κάθε φορά από τις πάσης φύσεως υπηρεσίες του δημοσίου, είχε πρακτικά μια επιλογή: να γίνει «πελάτης»!

Ο Μάο Τσε Τουνγκ είχε μια ενδιαφέρουσα θεωρία που έλεγε «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, φτάνει να πιάνει ποντίκια». Το ελληνικό πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό. Δεν έχουμε τη «γάτα» που θα πιάσει τα «ποντίκια».

Το «κλίμα» που δίνει το Μαξίμου τα τελευταία 24ωρα είναι πως ο Αντώνης Σαμαράς είναι ψύχραιμος, έχοντας τη βεβαιότητα πως έχει βάλει «το νερό στ’ αυλάκι».

Το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης είναι ένα από τα πέντε Βραβεία Νόμπελ, που θεσπίστηκε από το Σουηδό βιομήχανο και εφευρέτη Άλφρεντ Νόμπελ. Με βάση τη διαθήκη του Νόμπελ το βραβείο αυτό πρέπει να δίνεται στη μεγαλύτερη συνεισφορά στην αδελφοποίηση των εθνών, στην κατάργηση ή τη μείωση των στρατιωτικών δυνάμεων και στη διεξαγωγή και προώθηση ειρηνευτικών διαδικασιών.

Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήταν το σπίτι εις τον αραμπά και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας.