Αποτελεί μία από τις πιο must επιλογές του καλοκαιριού. Είτε με tonic, είτε με στημένο λεμόνι, το gin μάς έχει κρατήσει την καλύτερη συντροφιά τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού (και όχι μόνο). Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ θεωρούσε πως είχε βρει την μαγική συνταγή ανάμεσα σε gin και βερμούτ ενώ ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Λίντον Τζόνσον, ήταν οπαδός του «in-and-out-martini».
Όπως και να ‘χει, η απόλαυση ενός δροσιστικού ποτηριού gin είναι μεγάλη και η ιστορία που κουβαλάει αυτό το μαγικό απόσταγμα ακόμη μεγαλύτερη. Από τον Γουλιέλμο της Οράγγης μέχρι τους Βρετανούς στρατιώτες, ήρθε η ώρα να μάθεις γιατί αποτελεί ένα ποτό που αφορά αποκλειστικά άνδρες που τους αρέσουν οι προκλήσεις και τα «ζόρικα» πράγματα.
Gin Save the Queen
Το τζιν είναι ολλανδικής –και όχι βρετανικής– προέλευσης. Όταν, μετά την Ένδοξη Επανάσταση, ανέβηκε στο θρόνο της Αγγλίας ο Ολλανδός (και προτεστάντης) Γουλιέλμος της Οράγγης, επέβαλε βαρύτατη φορολογία στην εισαγωγή μπράντι (το οποίο συμπτωματικά παρήγαν καθολικές χώρες), ενώ ήρε κάθε δασμό στην παραγωγή και εισαγωγή (από την πατρίδα του) τζιν.
Gin επικινδύνως
Γύρω στο 1720 περίπου τα μισά νοικοκυριά στο Λονδίνο είτε απέσταζαν είτε εμπορεύονταν τζιν, ενώ μέχρι το 1740 η παραγωγή του αποστάγματος ήταν εξαπλάσια της μπίρας. Η πολύ χαμηλή τιμή οδήγησε στην έξαρση της κατανάλωσης, κυρίως στα κατώτερα στρώματα, αλλά η χείριστη ποιότητα –προϊόν της παντελούς απουσίας ελέγχων– συντέλεσε στην αισθητή μείωση του… πληθυσμού. Για την πάταξη της «επιδημίας», κατατέθηκαν δύο νομοθετικές ρυθμίσεις, οι περίφημες Gin Acts, το 1736 και το 1751.
Τα ποτά αναδεύσατε, αρμ!
Πειθαρχία, γενναιότητα και bartendering. Εκτός από τα τυπικά προσόντα που έπρεπε να διαθέτουν, οι υποψήφιοι αξιωματικοί του βρετανικού στρατού όφειλαν κατά τη διάρκεια της θητείας τους στην ακαδημία να επιδείξουν και κάποιο στοιχειώδες ταλέντο στην εφεύρεση κοκτέιλ με βάση το τζιν. Αυτό μπορεί να μεταμόρφωνε τους θαλάμους των δοκίμων σε στέκια αλκοολικών, είχε ωστόσο ιστορικά αποτελέσματα…
Πως το πίνουν το κινίνο;
Κι εσύ, αν ήσουν στρατιώτης σε κάποιο τροπικό μέρος, ορισμένες σκέψεις επί του διλήμματος «κινίνο ή μαλάρια» θα τις έκανες. Το ότι το φάρμακο απέχει του χαρακτηρισμού «γλυκόπιοτο» σίγουρα δεν αποτελούσε επαρκή λόγο για να πεθάνει κανείς, η γεύση, όμως, σήκωνε βελτίωση. Αυτή επήλθε με την αραίωση σε νερό και –φυσικά– την προσθήκη τζιν. Σου θυμίζει κάτι;
Περί ορέξεως… Martini!
Κανονικά, για το Dry Martini (κοκτέιλ) θα έπρεπε να γίνει χωριστό αφιέρωμα (και θα το κάνουμε στο μέλλον). Για την ώρα, θα αναφέρουμε μόνο πως η κλασική συνταγή ορίζει την αναλογία τζιν/βερμούτ σε δύο προς ένα. Ωστόσο, ορισμένοι από τους διασημότερους λάτρεις του κοκτέιλ είχαν το δικό τους τρόπο να το απολαμβάνουν, επιδεικνύοντας ελάχιστη ανοχή στο ένα απ’ τα δύο συστατικά του.
Πώς το απολάμβαναν οι διάσημοι:
-Κατά τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, γεμίζουμε το ποτήρι με παγωμένο τζιν και τοποθετούμε το μπουκάλι του βερμούτ ανάμεσα στο ποτό και στο φως του ήλιου. Η ηλιαχτίδα που θα περάσει από το μπουκάλι φωτίζοντας το ποτήρι «μεταφέρει» όλο το βερμούτ που απαιτείται.
-Ο στρατηγός Πάτον απλώς σημάδευε με το μπουκάλι του τζιν προς τη γενικότερη κατεύθυνση της Ιταλίας («μητέρα» του βερμούτ).
-Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ συνήθιζε να ζητά ένα «Montgomery» (15 μέρη τζιν προς ένα μέρος βερμούτ), όπως, δηλαδή, προτιμούσε το martini του ο στρατάρχης Μοντγκόμερι πριν φύγει για τη μάχη.
-Η συνταγή του κυρίου Άλφρεντ Χίτσκοκ περιλάμβανε πέντε μέρη τζιν και μια βιαστική ματιά προς το μπουκάλι του βερμούτ.
-Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον ήταν οπαδός του «in-and-out martini»: έβαζε βερμούτ στο ποτήρι, το έχυνε και στη συνέχεια το γέμιζε με τζιν.
-Ο αψεγάδιαστος –κατά τα άλλα– Τζέιμς Μποντ απαιτεί το Martini του (αν και δεν έπινε Μartini, αλλά μια παραλλαγή) «shaken, not stirred» (χτυπημένο, όχι ανακατεμένο). Κακώς. Μπάρμαν στις ΗΠΑ έχει δεχτεί σφαίρα επειδή έκανε το λάθος να χτυπήσει αντί να ανακατέψει ένα Dry Martini.
Source: playboy.gr