Γράφει ο Γιώργος Πολυμενέας
Η ελληνική τηλεόραση μάλλον είναι το τελευταίο μέρος που περιμένεις την πρωτοτυπία και την αυθεντικότητα να ευδοκιμήσει. Ένα βαθιά συντηρητικό μέσο πλέον, καταδικασμένο να γίνεται όλο και πιο συντηρητικό αφού απευθύνεται σε ένα κοινό που από τη μία συρρικνώνεται και από την άλλη γερνάει. H πραγματικότητα για την ελληνική τηλεόραση είναι πρωτίστως αυτοαναφορική, αφού πολλές φορές δεν μπορεί να δει πέρα από τον ίσκιο της και κυρίως δεν προσαρμόζεται στις προσδοκίες και στις επιθυμίες του κοινού της.
Κάπως έτσι, η δήλωση του σχεδιαστή μόδας και κριτή στο GNTM, Άγγελου Μπράτη, στην εκπομπή DOT ήρθε σαν μια δύσκολη και διαγώνια κοπή σε ένα κομμάτι υφάσματος: τάραξε κάπως τον πολτό ομοιομορφίας και της κοινοτοπίας.
Στην αναμενόμενη ερώτηση μήπως φοβήθηκε ότι η προσωπική του ζωή θα βρισκόταν στα περιοδικά και στα εξώφυλλα λόγω της συμμετοχής στο GNTM δεν περιορίστηκε να απαντήσει τα τετριμμένα. Είπε ότι φοβούνται να ασχοληθούν λόγω της σεξουαλικής του ταυτότητας.
«Φοβήθηκα με την τηλεόραση ότι μπορεί να το χάσω αυτό το κομμάτι. Αλλά ευτυχώς επειδή είμαι άντρας και είμαι γκέι δεν ενδιαφέρονται τα media για μένα. Αν ήμουν στρέιτ θα είχαν βρει την κοπέλα μου και αν ήμουν γυναίκα, θα είχαν βρει τα πάντα. Φοβούνται μήπως χάσουν κάνα ‘‘πελατάκι’’, αντί να κάνουν ένα βήμα μπροστά».
Και αυτή είναι η αλήθεια. Για μεγάλο μέρος της ελληνικής τηλεόρασης (και των ελληνικών μίντια) οι γκέι, οι λεσβίες και τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας μπορούν να υπάρχουν είτε ως καρικατούρα είτε να είναι αόρατοι: να κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους, αλλά δεν χρειάζεται να μιλούν για αυτό στη δημόσια σφαίρα και αντίστοιχα δεν χρειάζεται να προβάλλεται η προσωπική τους ζωή τους.
Αν ήμουν στρέιτ θα είχαν βρει την κοπέλα μου και αν ήμουν γυναίκα, θα είχαν βρει τα πάντα.
Το γεγονός λοιπόν ότι η πρακτική της «κλειδαρότρυπας» δεν βρίσκει εφαρμογή στις ζωές ανοιχτά δηλωμένων ομοφυλόφιλων δεν απηχεί κάποιου είδους ευαισθησία ή τη σιωπηρή τήρηση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Αντίθετα, πρόκειται για αγνή ομοφοβία.
Παρόλα αυτά, η δήλωση του κυρίου Μπράτη είναι σημαντική για έναν ακόμα λόγο. Προερχόμενος από ένα χώρο εκτός τηλεόρασης, όπου η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα είναι σε πολύ μεγάλο αποδεκτή, δεν περιορίζεται σε μια αμυντική/μετριοπαθή θέση, αλλά διεκδικεί και ζητά από την τηλεόραση να κάνει ένα βήμα μπροστά.
Είναι τόσο γλαφυρή η αντίθεσή του από άλλους τηλεοπτικούς αστέρες (παρουσιαστές, ηθοποιούς, σεναριογράφους) οι οποίοι αποδεικνύονται εξόχως συντηρητικοί στον τρόπο με τον οποίο μιλούν (ή μάλλον αποφεύγουν να μιλήσουν) για τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Η σαφήνεια και η καθαρότητα του γνωστού σχεδιαστή είναι η εξαίρεση, ο κανόνας είναι μερικές γενικόλογες αναφορές (με πιο χαρακτηριστικό αυτό το άθλιο «η σχέση μου», προκειμένου κάποιος/α να αποφύγει να δηλώσει ότι έχει σχέση με άτομο του ίδιου φύλου»), ένας συντηρητικός λόγος περί δικαιωμάτων και κυρίως μια αφήγηση θυματοποίησης.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους στην τηλεόραση οι οποίοι οφείλουν να μιλήσουν ανοιχτά για το σεξουαλικό τους προσανατολισμό με τρόπο που θα ενδυναμώνει και δεν θα θυματοποιεί.
Οι περισσότεροι από όσους και όσες θα αρνηθούν να μιλήσουν με θάρρος και ανοιχτά για τη σεξουαλική τους ταυτότητα θα δείξουν ευαισθησία στα θέματα εκφοβισμού, θα μοιραστούν ακόμα και δικές τους εμπειρίες. Είναι αναμφίβολα σημαντικά αυτά, όμως όταν η αφήγηση που επιλέγεις να προβάλλεις είναι μια αφήγηση μέσω της οποίας κατασκευάζεις τον εαυτό σου ως θύμα, τότε δύσκολα θα κάνεις το πέρασμα στο πιο μαχητικό πεδίο των διεκδικήσεων.
Αρκετοί, ωστόσο, δεν φτάνουν ούτε σε αυτό το σημείο. Κατεβάζουν από τα χαμηλά ράφια των αντεπιχειρημάτων το πολύ βολικό «κανείς δεν ενδιαφέρεται και δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για το τι κάνω στο κρεβάτι μου» και κλείνουν όποια συζήτηση.
Ευτυχώς, υπάρχουν πολλοί που ενδιαφέρονται -όχι αυτοί που μπορεί να νομίζουμε.
Ένας ομοφυλόφιλος που μπορεί να μην έχει αποκαλύψει στους γονείς του ή στον περίγυρο του τον σεξουαλικό του προσανατολισμό ή μπορεί να μην νιώθει άνετα να πάει σε μια οικογενειακή επίσκεψη με τον σύντροφό του ή μπορεί να αισθάνεται περιθωριοποιημένος εξαιτίας του σεξουαλικού του προσανατολισμού ενδιαφέρεται να ακούσει από άνδρες που έχουν αποδοχή και πρόσβαση στο δημόσιο λόγο ότι είναι gay. Ενδιαφέρεται, διότι μία τέτοια δήλωση θα κάνει λίγο καλύτερη τη δική του καθημερινότητα, θα τον καταστήσει ορατό και όχι θύμα.
Ο κόσμος προχωράει και για αυτό χρειαζόμαστε ανθρώπους στην τηλεόραση οι οποίοι οφείλουν να μιλήσουν ανοιχτά για το σεξουαλικό τους προσανατολισμό με τρόπο που θα ενδυναμώνει και δεν θα θυματοποιεί.
Ας επιλέξουν ποιο «σκοτάδι» δεν θέλουν: Εκείνο του τηλεοπτικού δέκτη από το μέρος του κοινού που θα τους γυρίσει την πλάτη ή το σκοτάδι που ρίχνει η κοινωνία σε όσους επιλέγει να μην βλέπει.
Πηγή:playboy.gr